eenzaam 18 juni 2011

Nee, Ik ben niet echt eenzaam. Ik heb een man en 4 kids. Mooie en prachtige kids. Toch, wanneer de avond valt en iedereen op bed ligt , voel ik me vaak alleen.

Vooral wanneer er progamma's op zijn van mensen die kunnen laten zien wat ze in huis hebben. Ik heb namelijk heel veel in huis , liefde ten overvloede bijvoorbeeld en dat schenk ik mijn kinderen ook onvoorwaardelijk, maar wie ziet dat?

Ik heb vaak het gevoel dat ik er niet toe doe ofzo. Waarom ben ik hier? Wat doe ik hier?

Zo komt het ook dat ik heel vaak denk aan dingen als zelfmoord. Niet echt zelfmoord maar wel dat het me fijn lijkt dood te zijn. Ondertussen weet ik ook dat de dood niets oplost met mijn gevoel. Ik weet dat ik niet klaar ben met de dood. Dus is het meer een kwestie van volhouden.

Vroeger , als kind zijnde , voelde ik me al vaak eenzaam. Temidden van al die mensen die in  het nu zijn en zich blijbaar niet druk maken.

Ik ben 38 jaar en weet ook wel dat ik hoog scoor op hooggevoelig zijn en dat mijn IQ hoog zit.  Even , toen ik dat wist , steeg mijn zelfgeloof

Maar wanneer je eenmaal gewend bent ,en je hersens beter bekend zijn met onzekerheid , je laag op te stellen valt het niet mee om dit anders te krijgen . Omdat je ondertussen wel 38 jaar aan ervaring en herinnering op het gebied van onzeker opgeslagen hebt zitten.

Toch zien mensen mij niet als een onzeker typje. Niemenad weet wat er in mijn ziel af speeld. Ik laat het nog het meest zien bij onnozele dominante beterwetende typen. En omdat ze zo boven me uit toornen , of beter gezegt : die kans krijgen van mij , groeien ze en twijfel ik.

Altijd in tweestrijd .